کد مطلب:313518 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:169
امید است شفایش داده باشند
جناب حجةالاسلام والمسلمین عالم متقی آقای حاج سید محمدعلی میلانی، فرزند آیت العظمی آقای حاج سید محمدهادی میلانی «قدس سره» (متوفی آخرین روز ماه رجب سال 1395 ق)، طی نامه ای كه برای اینجانب
[ صفحه 329]
علی ربانی خلخالی ارسال داشته اند، كراماتی جالب نقل كرده اند كه از این سید بزرگوار تشكر و سپاسگزاری می كنم خداوند او و ما را از یاران حضرت امام مهدی قائم آل محمد «عجل الله تعالی فرجه الشریف» قرار دهد. ایشان می نویسد:
1. این جانب در دوران شیرخوارگی به دل درد شدیدی مبتلا شدم كه از درد آن بسیار گریه می كردم، به نحوی كه همه از گریه ام عاجز شده و به تنگ آمدند و اطبا هم از معالجه ام ناامید شدند. مادرم، كه من برایش یك دانه و شاید دردانه بودم، مرا از نجف اشرف به كربلا برده و در حرم مطهر حضرت ابوالفضل علیه السلام می گذارد و كنار ضریح مطهر به حضرت عرض می كند: آقا یا شفایش بدهید و یا ببرید!
پدرم، مرحوم آیت الله العظمی میلانی، مرا برمی دارند و به مادرم می دهند و می فرمایند امید است شفایش داده باشند. به مجرد اینكه در آغوش مادر قرار می گیرم ساكت می شوم و دل دردم خوب می شود.
[ صفحه 329]
علی ربانی خلخالی ارسال داشته اند، كراماتی جالب نقل كرده اند كه از این سید بزرگوار تشكر و سپاسگزاری می كنم خداوند او و ما را از یاران حضرت امام مهدی قائم آل محمد «عجل الله تعالی فرجه الشریف» قرار دهد. ایشان می نویسد:
1. این جانب در دوران شیرخوارگی به دل درد شدیدی مبتلا شدم كه از درد آن بسیار گریه می كردم، به نحوی كه همه از گریه ام عاجز شده و به تنگ آمدند و اطبا هم از معالجه ام ناامید شدند. مادرم، كه من برایش یك دانه و شاید دردانه بودم، مرا از نجف اشرف به كربلا برده و در حرم مطهر حضرت ابوالفضل علیه السلام می گذارد و كنار ضریح مطهر به حضرت عرض می كند: آقا یا شفایش بدهید و یا ببرید!
پدرم، مرحوم آیت الله العظمی میلانی، مرا برمی دارند و به مادرم می دهند و می فرمایند امید است شفایش داده باشند. به مجرد اینكه در آغوش مادر قرار می گیرم ساكت می شوم و دل دردم خوب می شود.